X Niedziela Okresu Zwykłego

Słowo Boże:

Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: « Pokój wam! » A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana.

A Jezus znowu rzekł do nich: « Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam ». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: « Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane ».

Komentarz:

 W książce Andrzeja Radwańskiego pt. „Spotkałem ich w drodze” opisana jest historia kilkunastoletniego Darka. Zwykle był cichy i zamknięty w sobie, na spotkaniach rzadko zabierał głos. Po ukończeniu podstawówki poszedł do technikum i zamieszkał w internacie. Tam razem z kolegami obok łóżek powiesili swoje krzyże, które otrzymali przy bierzmowaniu. Po pierwszych oględzinach pokoju upomniał ich kierownik placówki. Mówił wprost o potrzebie ściągnięcia krzyży: „Jestem katolikiem i rozumiem wasz szacunek wobec krzyża. Ale taką mam pracę, tego wymagają ode mnie przełożeni. Musicie wybrać: krzyż czy internat”. Jakie było jego zdziwienie, kiedy godzinę później odbierał od chłopców klucze od pokoju. Na koniec powiedzieli: „Już wybraliśmy”.
Święty Jan Paweł II wspomina jeden epizod ze swojego dzieciństwa, który umieścił Andre Frossard w książce „Rozmowy z Janem Pawłem II”:
„W wieku dziesięciu, dwunastu lat byłem ministrantem, ale muszę wyznać, że niezbyt gorliwym. Moja matka już nie żyła… Mój ojciec, spostrzegłszy moje niezdyscyplinowanie, powiedział pewnego dnia: «Nie jesteś dobrym ministrantem. Nie modlisz się dosyć do Ducha Świętego. Powinieneś się modlić do Niego». I pokazał mi jakąś modlitwę. Nie zapomniałem jej. Była to ważna lekcja duchowa, trwalsza i silniejsza niż wszystkie, jakie mogłem wyciągnąć w następstwie lektur czy nauczania, które odebrałem. Z jakim przekonaniem mówił do mnie Ojciec! Jeszcze dziś słyszę jego głos”.

I TY usłysz ten głos!