O Liturgii, cz. 9

 Następnym etapem mszy świętej jest akt pokuty.

Pragnienie oczyszczenia się z grzechów na początku Mszy Św. widoczne jest od najwcześniejszych czasów chrześcijaństwa.
Obecnie akt pokuty składa się z czterech części:
– zaproszenie (wezwanie)
– chwila refleksji i rachunek sumienia
– wyznanie win
– prośba o przebaczenie

W polskiej wersji Mszału wyznanie grzechów może odbywać się w czterech formach. Zajmijmy się krótkim omówieniem każdej z nich:

I. CONFITEOR – „Spowiadam się”

Forma ta jest przejęta z dawnego Wschodu, gdzie znana była już na przełomie VI i VII wieku. W Rzymie była początkowo odmawiana przez papieża – prywatnie i w ciszy. Historia przekazała wiele form Confiteor, niekiedy nawet bardzo rozbudowanych.
W rozbudowywaniu wyznania win od XI wieku zaczęto dodawać do niego Maryję i świętych, a w zakonach szczególnie patronów i założycieli. Confiteor recytowano w głębokim pochyleniu, często klęcząc. Wymawiając słowa „moja wina” uderzano się w piersi.

Bicie się w piersi znane było i praktykowane także w kultach niechrześcijańskich W chrześcijaństwie od samego początku uchodziło za typowy gest wyrażający pokutne usposobienie. Ponieważ serce uważane było między innymi za siedlisko i źródło grzechu, stąd uderzanie się w piersi, za przykładem Pisma Świętego, traktowane było jako zewnętrzne ukazanie poczucia swojej grzeszności, skruchy, żalu i szczerego wyznania grzechów

Następnie następowała absolucja w formie słów „Niech się zmiłuje…”

C.D.N.

A.Z.