m a g n o l i e   j u ż    p r z e k w i t ł y

Magnolie już przekwitły. Smutne płatki opały bezwładnie na ziemię. Jedne zostały podeptane, inne wiatr wywiał gdzieś hen na zatracenie.

Maj płacze.

Ziemia już zmęczona nie potrafi przyjąć tych wszystkich łez. Niestety, nie są to łzy wzruszenia nad budzącym się do życia światem. Często są to łzy bólu. Łzy cierpienia. A co człowiek, istota rozumna, wszak rozwinięta wyjątkowo wysoce, co robi człowiek? Człowiek kopie leżącego. A leżącego świata nie można kopać. Trzeba go podnosić. Trzeba dawać tyle dobra, ażeby zakryło całe to zło. Człowiek, więc zacząć musi w końcu więcej myśleć, więcej dawać dobrego przykładu. Człowiek musi więcej wierzyć i więcej się modlić. Bo gdy choć z najmniejszego powodu gardzisz drugim człowiekiem to jesteś jak ten podeptany płatek magnolii. Taki brudny, naddarty, nie do ocalenia. I inni zaraz tobą będą gardzić. Nie ważne, że wszystkie płatki opadły, że wszystkie tak samo ubłocone. Syczące języki się rozlewają. Zgnilizna pachnie tak samo źle, niezależnie, czy ktoś spadał, jako płatek pięknej magnolii czy jako drobne kwiatuszki bzu.

Jednak jest coś, co mi mówi, że wszystko, co najpiękniejsze, jeszcze przed nami. To piękne zielone liście magnolii szepczą, że jeszcze jest nadzieja dla świata. To słońce, które silnie się przebija przez bure chmury, krzyczy, żeby się nie poddawać.

Bo Bóg to wszystko widzi, dopuszcza i łapie wszystkie te brudne pogardzone płatki i próbuje wyciągać z tego dobro.

Bo On już to wszystko widział. W Ogrójcu, wtedy, gdy przyjmował Ten Kielich.

Bo On za to wszystko umarł. Za zło w świecie, za zło w Kościele, za zło w moim domu i sercu.

Ciągle mi mówi, czyń dobro, czyń moją wolę.

Ale jak?

Nie wiem, nie rozumiem, nie umiem.

Więc będę pytać! Codziennie, od nowa. Choć upadnę, choć się ubrudzę, choć mnie podepczą. To zawsze spojrzę w górę, na pięknie, zielone liście magnolii. I będę chciała być takim liściem, który nie gardzi drugim, a daje nadzieję.