5 Niedziela Wielkiego Postu – rok A

Trwamy w dalszym ciągu w atmosferze wielkopostnego wyciszenia i pokuty. Czas ten dla wielu z nas ze względu na okoliczności zewnętrzne może być zarówno wyjątkowo trudny co i zbawienny. Narzucone blokady i doświadczane wydarzenia idą równolegle do błogosławieństwa Bożego, którego udziela nam Miłosierny Ojciec każdego dnia. Naszym zadaniem jest dostrzeganie (oraz przeżywanie) jednego z drugim wzrokiem, sercem i umysłem napełnionym cudownym Bożym działaniem uzdrawiająco – ożywiającym.

Dzisiejsze Słowo Boże ukazuje nam przygotowany przez Boga, dla wszystkich wierzących Mu ludzi cud wskrzeszenia. W pierwszym czytaniu prorok Ezechiel (który w swojej działalności prorockiej przypadającej na czasy przesiedlenia Babilońskiego Izraelitów, krytykował niejako śmiercionośne postępowanie swoich współbraci będące lekceważeniem Boga) pokazuje dobroć Boga, który umierający naród (to znaczy przesiedlony, będący w rozproszeniu i na wygnaniu) ożywia mocą swojego ducha (pozwala wrócić do Ziemi Obiecanej). Duch Boży może przywrócić do życia to co jest w nas umarłe: nasze sumienia, nasz zapał działania, naszą wzajemną miłość, naszą zdolność wybaczenia, nasze wzajemne dostrzeganie swoich potrzeb obyśmy tylko nie przegapili chwili Bożego natchnienia i prowadzenia.

Razem z psalmistą możemy wyrażać naszą nadzieję na zbawienie. Bóg w swoim miłosierdziu obdarzy nas zbawieniem pomimo naszych ludzkich słabości. Cieszmy się, że Bóg nie pamięta ludzkich grzechów ale wysłuchuje wołania (modlitwy) swoich dzieci. Oczekiwanie na działanie Ojca Niebieskiego, nasze zaufanie, generalnie nasza nadzieja nie mogą ograniczyć się tylko do lepiej czy gorzej odśpiewanych (lub odsłuchanych) słów psalmu. Powinniśmy wyrażać ją od momentu pierwszego porannego założenia kapci (zaraz po znaku krzyża 😊) przez wielkie i małe czynności dnia codziennego. W najbliższych dniach kiedy będziemy w dalszym ciągu ograniczeni do działania tylko wewnątrz swojego domu i podwórka łatwiej nam będzie dokonać auto kontroli naszej nadziei ukazanej w czynach. Czy naprawdę: „Pokładam nadzieję w Panu, dusza moja pokłada nadzieję w Jego słowie, dusza moja oczekuje Pana.”?

Z pomocą w codziennej refleksji nad jakością naszego zaufania Panu przychodzi św. Paweł. Apostoł narodów w liście do Rzymian pokazuje odwieczną prawdę: żyjąc tylko według potrzeb cielesnych zawsze będziemy dalecy od Boga. Nie oznacza to, że mamy na wzór karykaturalnych historii średniowiecznych gardzić naszym ciałem, nic z tych rzeczy! Mamy o nie dbać (zwłaszcza teraz kiedy jest spore zagrożenie dla ludzkiego zdrowia) w sposób przez każdego wyważony i przemyślany. Otwierając się na sprawy Boże, dając się prowadzić Duchowi Świętemu, jesteśmy zawsze o krok bliżej nieba. Codzienna modlitwa, rachunek sumienia, działanie mające na celu pojednanie z bratem i siostrą to podstawa! Postawa otwarcia na natchnienia i prowadzenie przez Ducha Bożego kompletuje brakujące nam szczebelki w drabinie do nieba. Szukajmy zatem najlepszych dla nas form duchowości, żyjmy modlitwą tak jak umiemy, nie zapominajmy, że jeżeli mieszka w nas Duch Święty, na pewno zmartwychwstaniemy.

W przepięknym fragmencie Ewangelii św. Jan ukazuje Jezusa czyniącego cud we wspólnocie swoich przyjaciół, których umiłował. Wierzę, że każdy z nas trwając przy Zbawicielu staje się jednym z Jego umiłowanych przyjaciół. Na wiadomość o chorobie Łazarza, Jezus nie działa raptownie, nie biegnie natychmiast uzdrowić przyjaciela okazując Bożą moc i chwałę. Czeka… Czy to jest logiczne postępowanie kochającego Boga? A może cud ma się dokonać najpierw przez uprzednie sprawdzenie cierpliwości oraz lekcję pokory zainteresowanych? Bóg sam wybiera czas działania, człowiek powinien w tej właśnie wybranej przez Boga chwili odpowiedzieć „Amen”. Umiemy cierpliwie czekać? Jezus wie, że Łazarz umarł. Raduje się ponieważ cud wskrzeszenia dokona się na oczach innych ludzi. Niekiedy działanie Boga w naszym życiu bardziej dotyka pozornie niezainteresowanych obserwatorów. Wskrzeszone relacje rodzinne, ucieczka od nałogów, ożywienie wiary tych, którzy od lat stronili od kratek konfesjonałów dotyka „głównych bohaterów dramatu” ale i całą wspólnotę. Jezus wraz z uczniami przybywa do bliskiego Mu domostwa Marty i Marii, dostrzega wybuchową mieszankę żalu po śmierci brata i wiary w Boże obietnice zmartwychwstania. My stając w obliczu różnych niepokojących i smutnych wydarzeń, również staramy się mimo żalu, bólu i złości wierząc do końca pertraktować z Panem Bogiem. Tak postępowali bliscy Jezusa, tak postępujemy i my. Cieszmy się, że płynie w nas ta sama krew, jednak starajmy się po „Amen” nie dodawać „ale” 😊.

„Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą?” Marta, Maria i wielu tam obecnych uwierzyło, mogli oglądać i radować się dalej z obecności żywego Łazarza. Jezus trzeciego dnia zmartwychwstał dla nas i na chwałę Ojcu. Jest dziś obecny w swoim Kościele w Słowie i Chlebie Eucharystycznym, ale jest też obecny w każdym z nas – przyjmujących Jego Ciało i Krew. Drogi Bracie, Droga Siostro czy chcemy oglądać chwałę Boga? Drogą do zjednoczenia w Bożej chwale jest wiara. Nasza wspólna wiara i wiara każdego z osobna. Nie dajmy jej sobie odebrać. W każdym czasie, w każdym trudnym czy łatwym położeniu kolejnym szczebelkiem w drabinie do nieba może okazać się ufne zawołanie „bądź wola Twoja” lub tylko „Amen”. Wierze, że w wybranym przez Boga i najlepszym dla nas czasie, usłyszymy „Usuńcie kamień!” i zostaniemy uwolnieni od wszystkich naszych wad i słabości. Wierzę, że zmartwychwstaniemy!

kleryk Mariusz

Komentarze (0)

Ten wpis nie posiada jeszcze żadnych komentrzy.

Wypowiedz się na temat wpisu