O Liturgii, cz. 5

Po procesyjnym wejściu następuje ucałowanie ołtarza. Symbol ten zaczerpnięty jest jeszcze z czasów pogańskich. Tak jak w życiu codziennym, pocałunek kojarzy nam się najczęściej z okazaniem miłości, tak samo podczas mszy świętej oznacza on szacunek i cześć oddawaną Bogu.

Później, szczególnie przy większych świętach jest czas okadzenia. Początkowo kadzidło używane było przez chrześcijan jedynie do celów prywatnych, aby w swoich domach mieć miły zapach, a także podczas pogrzebów – zgodnie z ówczesnym zwyczajem, nie związanym z wierzeniami religijnymi. Brak zastosowania kadzidła w liturgii wiązał się z tym, że jak to już zostało wspomniane, było ono używane w bardzo szerokim zakresie w kultach pogańskich. Poza tym kojarzone było ze zmuszaniem chrześcijan do odstąpienia od wiary. Odbywało się to poprzez złożenie kadzidła przed posągiem bóstwa bądź imperator.

Poza okadzaniem jest możliwa w Kościele również inna forma wykorzystania znaku kadzidła: przygotowaną odpowiednio czarę z rozpalonymi węgielkami umieszcza się w pobliżu ołtarza, a w momencie, w którym liturgia przewiduje okadzenie, celebrans lub inni usługujący zasypują do niej kadzidło.

C.D.N.

A.Z.