O Liturgii, cz. 13

GLORIA

„Chwała na wysokości Bogu” (łac. „Gloria in exelsis Deo”) to pierwsze słowa starożytnego hymnu kościelnego, powstałego najprawdopodobniej w III wieku. Ponieważ są to również słowa przejęte z hymnu śpiewanego przez aniołów w Łukaszowej relacji o narodzeniu Jezusa, dlatego też niekiedy nazywane są one „hymnem anielskim”.
Hymn ten śpiewany jest (rzadziej – odmawiany) we wszystkie niedziele oprócz Wielkiego Postu i Adwentu, w święta i uroczystości oraz podczas obchodów mających szczególny i uroczysty charakter.

„Chwała na wysokości” nie powstało w związku ze Mszą. Najpierw bowiem należało do grona pieśni znajdujących się w skarbcu kościelnym. Hymn ten był jednym z wielu układanych i śpiewanych w pierwotnym Kościele, zanim upowszechnił się śpiew psalmów biblijnych. Dopiero później został włączony do liturgii Mszy.

„Gloria” znane było na Zachodzie najprawdopodobniej już w IV wieku. Początkowo zastosowanie tego hymnu podczas Eucharystii ograniczało się tylko do Mszy papieskiej w Boże Narodzenie. Od VI wieku zaczęto stosować go w niedziele i święta męczenników, lecz jedynie we Mszach z udziałem biskupów. Od XII wieku „Chwała na wysokości” można już było śpiewać podczas Mszy o charakterze radosnym, sprawowanych zarówno przez biskupów jak i kapłanów. Celebrans rozpoczynał śpiew, a następnie dalszą część wykonywali wierni. Na początku były to recytacje sylabiczne lub proste melodie, które stopniowo wzbogacano i tropowano.

Hymn „Gloria” zawiera, poza słowami aniołów, uwielbienie Boga i wezwania skierowane do Chrystusa połączone również niekiedy z prośbami. Wyrażenie „pokój ludziom dobrej woli” ma na uwadze nie tyle wolę ludzi, co wolę samego Boga, Jego działanie i upodobanie w ludziach, wskazując tym samym wybór ludzi ze strony Boga. Śpiew aniołów natomiast bardziej niż życzenie, wyraża stwierdzenie faktu.

C.D.N.

A.Z.

Komentarze (0)

Ten wpis nie posiada jeszcze żadnych komentrzy.

Wypowiedz się na temat wpisu