O Liturgii, cz. 13
GLORIA
„Chwała na wysokości Bogu” (łac. „Gloria in exelsis Deo”) to pierwsze słowa starożytnego hymnu kościelnego, powstałego najprawdopodobniej w III wieku. Ponieważ są to również słowa przejęte z hymnu śpiewanego przez aniołów w Łukaszowej relacji o narodzeniu Jezusa, dlatego też niekiedy nazywane są one „hymnem anielskim”.
Hymn ten śpiewany jest (rzadziej – odmawiany) we wszystkie niedziele oprócz Wielkiego Postu i Adwentu, w święta i uroczystości oraz podczas obchodów mających szczególny i uroczysty charakter.
„Chwała na wysokości” nie powstało w związku ze Mszą. Najpierw bowiem należało do grona pieśni znajdujących się w skarbcu kościelnym. Hymn ten był jednym z wielu układanych i śpiewanych w pierwotnym Kościele, zanim upowszechnił się śpiew psalmów biblijnych. Dopiero później został włączony do liturgii Mszy.
„Gloria” znane było na Zachodzie najprawdopodobniej już w IV wieku. Początkowo zastosowanie tego hymnu podczas Eucharystii ograniczało się tylko do Mszy papieskiej w Boże Narodzenie. Od VI wieku zaczęto stosować go w niedziele i święta męczenników, lecz jedynie we Mszach z udziałem biskupów. Od XII wieku „Chwała na wysokości” można już było śpiewać podczas Mszy o charakterze radosnym, sprawowanych zarówno przez biskupów jak i kapłanów. Celebrans rozpoczynał śpiew, a następnie dalszą część wykonywali wierni. Na początku były to recytacje sylabiczne lub proste melodie, które stopniowo wzbogacano i tropowano.
Hymn „Gloria” zawiera, poza słowami aniołów, uwielbienie Boga i wezwania skierowane do Chrystusa połączone również niekiedy z prośbami. Wyrażenie „pokój ludziom dobrej woli” ma na uwadze nie tyle wolę ludzi, co wolę samego Boga, Jego działanie i upodobanie w ludziach, wskazując tym samym wybór ludzi ze strony Boga. Śpiew aniołów natomiast bardziej niż życzenie, wyraża stwierdzenie faktu.
C.D.N.
A.Z.
Ten wpis nie posiada jeszcze żadnych komentrzy.